حواست هست؟...

  

گاهی جیرجیرک ها هم خسته میشوند..از این همه خواندن و شنیده نشدن. از دمپایی های پرت شده ی سمتشان...از پنجره های محکم بسته شده...از فریادهای خفه شو میخوایم بکپیم...  

بار سفر بستم تا ببینم ظهرهای داغ تابستان ..وقتی کسی نیست که هی بخواند جیرجیرجیر جیر.. دلت تنگ نمی شود؟..راستی..تنگ نمی شود؟

**دیروز آمدم...اینجا بد جور مثل قبل است...سکوتش...سکونش...آرامش بی انتهای تمام نشدنیش...سبزیش...خنکایش....آهو های توی راهش..دهکده های هاشور زده ی سبزش..جرعه جرعه اکسیژن خالصش..ولکس واگن قدیمی قرمز همسایه ...دریاچه و قو ها و اردک و ماهی ابلهش با ولع بی انتهایشان برای خوردن هر آنچه در دستت است حتی اگر فلش کارت های آلمانی در سفر باشد و آن پرنده ی خنده دار با پنجه ی بزرگش که مثل غواصی آماتور قدم برمیدارد...بچه های مو زرد چشم سیاه..مو سیاه چشم آبی..سیاه پوست چشم سبز..چشم بادامی اروپایی..زن فروشنده ی خنده روی چاق و سرخ و سفید نانوایی همان که مثل تلفن سه دقیقه ای می گوید بیته! و من نمیدانم این لطفا است یا خواهش می کنم یا شما اول بردارید..یا این بقیه پولت است گورت را زودتر گم کن یا نفهم اگر ساعت کاری پشت را را بخوانی می فهمی دارم میروم خانه تا کپه ام را از امثال تو بگذارم دو دقیقه زمین و یا...آخر خواهرم میگوید معنی همه ی اینها را میدهد...آهنگ ملایم و بوی قهو ی صبحگاهی کافه ی زیر خانه... و غورباقه های سنگی متفکر در ردیف دوم بالایی از سمت راست نزدیک ورودی در فروشگاه ابزار باغبانیش.. 

دلم نمی داند چه می خواهد ..مستاصلم حتی برای انتخاب میان آب پرتقال زرد و قرمز ..هر دو را سر جایش می گذارم و حتی آن نان مربایی تازه ی صبح را..آنقدر دلم تغییر می خواهد که یاد کر.وبی می افتم! نمیدانم نیاز بود وسط این نام نقطه می گذاشتم یا نه ولی میدانم که دیگر مثل قبل کرک و پری ازم نمانده...دلم آنقدر تغییر میخواهد که وقتی از جلوی فروشگاه کوچک خالکوبی و زلم زیمبو های دردناک زجر آور می گذشتم دلم خواست بروم آن تو و یک اچ بزرگ پشت کمرم خالکوبی کنم ..از آنها که وقتی می خواهم ظرف سالاد را از آنطرف میز بردارم یا فلفل را از بالای کابینت دلبرانه خودنمایی کند و من با شرمی دلبرانه تر آرام بلوزم را بکشم پایین و با لبخندی معصومانه از کار نامتعارفم در میان جمع به ظاهر متدن خانواده عذرخواهی کنم!...البته این کار را نمی کنم چون هنوز آنقدر متمدن نشدم و برایم تحمل درد های بزرگ همیشه آسانتر از تحمل درد سوزن های کوچک بوده ... 

به جایش به ایستگاه قطار می روم...هرچه بروشور درباره ی پاریس است برمیدارم و خودم را متقاعد میکنم که این چیزیست که خیلی دلم میخواهد...ته دلم صدای زیر و سمج که میتواند متعلق به چیزی کوتاه قد و موزی و مو قرمز با بلوزی خردلی باشد تند تند به در ی تخته ای نمی دانم چیزی صدا دار و اعصاب خوردکن می کوبد و می گوید ..حواست هست چقدر دلت گرفته؟!! حواست هست دلت هیچ چیز نمی خواهد؟؟ حواست هست آنچه دلت می خواست نمیشود؟؟ حواست هست به آرامش تبعید شدی؟؟ حواست هست سرت را گرم قاقالی لی کرده اند تا رشته هایت را بدرند؟؟ حواست هست کودکی ۴ ساله شدی که دلش نمی خواهد پستانکش را ترک کند؟!...حواست هست امروز حتی دلت نخواست توی آینه بی هدف تکرار کنی همه چیز درست میشه؟....حواست هست؟....... 

چرا هر چقدر میگویم خفه شو نمی فهمد؟؟؟؟ چرا نمی فهمد من آمده ام که تغییر کنم..تا راهم را..خودم را پیدا کنم....آمده ام تا قدر زندگی را بدانم..قدر بودن..خانواده..عشق...چیزهای خوبی می شود برایشان نفس کشید...برای دلتنگ شدن...برای... 

صدای زیر و سمج آن کوتوله با بلوز خردلی قطع میشود..با زهر خندی حق به جانب و نگاهی تلخ و شیطانی چشم به چشمم میدوزد و می گوید پارسال هم که همین خزعبلات را می گفتی! 

دهانم را باز می کنم تا متقاعدش کنم ولی...دیدم دارد باز می کوبد...باز میکوبد و باز....