گنجشک

اصلا تا بوده چنین بوده! 

کوله بار غم کشیدنی بوده و شادی را اینقدر که سبک است تا می کنی..یک تای دیگرم روش...بعد فراموش می کنی در کدام جیب گذاشتی..4 روز بعد هم لای لباس های شسته شده..رنگ داده و کج و نیمه پاره و فرسوده در حالیکه سعی می کند با دهان کج شده اش به تو لبخند آبرومندی بزند پیدا می کنی! 

بعد کوله بار غصه بزرگ و کریه و قهوه ای! کارتنی بد قواره است کنار کمد که با ماژیک قلم درشت رویش نوشته "مرا بکش" ! و تو خانه به خانه ..کوی به کوی می کشیش!مثل همه ی خنزر پنزر های بی مصرفی که همه جا بار می کنی و وقت تصفیه و درست وقتی که پلاستیک سیاه دهان گشاد را به رویشان می گشایی طفلکانی با بار نوستالژی می شوند و همان جا که بودند می مانند! 

شادی مثل گنجشک می ماند..دست آموزت نمی شود...می آید کنارت..آبش را می خورد..و پلوی شفته ی ظهرت..لبخندی می زند..تند و تند سرش را چپ و راست میکند و تو فکر می کنی دارد توی ذهنش تند تند از لبخند پر هیجانت عکس میگیرد تا فردا باز بیادت بیاورد ولی دریغ...دریغ که اگر فردا دست خالی بشینی ولی با لبخند ..بیادت نخواهد آورد که نخواهد... می پرد روی درخت همسایه و...تو می مانی وبرق چشمان گربه ای که همیشه پشت سرت در کمین دوستان کوچکت می نشیند..