نمیشناسمت

 باز برمی گردم توی جلدی که هیچکس نشناسدم. روپوش سفید آزمایشگاه رو که دیشب شستم میپوشم. جز جای سوراخ ریز سوختگی اسید و لک رنگ ائوزین همه چیز خیلی آبرومندانست. لبخند میزنم .به همه سلام میکنم.با مسئول مزخرف آزمایشگاه چاق سلامتی گرمی میکنم.از باقیمانده حربه های زنانه ام ، ناشیانه استفاده میکنم. باج میدهم تا آرامش نسبی ام در این آشفته بازار به باد فنا نرود.لام ها را کنار هم ردیف میکنم.پیپت میکنم. دو دهم میکرون تو را با بیست برابر از خودم مخلوط میکنم. توضیح میدهم. برای این پنج دختر دانشجوی لیسانس احمق که حواسشان پرت جذاب بودن برای همکار طرحم است. الف دانشجوی پی اچ دی ست و از آن بالاتر پسر است.من هم بی تفاوت تر از آنم که خطری محسوب شوم.من چیزی میان این دو دسته ام.نه آنقدر بیشتر که اجازه ی کم توجهی به خودشان ندهند و نه آنقدر کمتر که در برابرم بی ادب باشند.

هر دو طرف برای رفع مسئولیت یک ساعت ملال آور را کنار هم می گذارانیم.من از نمونه ی اس پ رم آزمایشی برایشان پیپت می کنم. رقیق میکنم. رنگ میکنم.گسترش تهیه میکنم. از نمونه ی فوق العاده به وجد می آیم.و سعی میکنم در برابر " یه بار دیگه اینجاشو توضیح میدین" ی که در میان ریز خنده های دوستان برای خالی نبودن عریضه ، خلوتم را آشفته میکند ،صبور باشم!

هیچکس مرا نمیشناسد. چون من خوب بلدم توی جمع آرام و صبور و آموزگار جلوه کنم، وقتی با تمام سلول های تنم دلم می خواهد بپرم روی میز و عربده بزنم و به زمین و زمان و چهره های داف و موهای پف کرده و هیکل قلمی و دوست پسر های عاشقشان ف ح ش نا.مو.سی بدهم.وقتی دلم میخواهد تمام لوله های آزمایش را در هرجا که بشودِ آقای ت ، مسئول آزمایشگاه فرو کنم، خوب بلدم به شوخی های احمقانه اش بخندم و بگذارم خیال کند با این قدی که به زور به شانه ام میرسد و چشم های حریص و موهای تنکش ، یکی از مردانیست که از صحبت کردن با او لذت میبرم!

مثل خر کار میکنم. از این بخش به آن بخش.از این مرحله به آن مرحله. کار آقای الف را هم انجام میدهم .از خدا خواسته ولی بی لبخند. آقای الف مشغول تر از من است. آقای الف نیازهایی دارد که من به آن ها بی توجهم ولی آن پنج دانشجوی خندان، نه!. من عاشق کارم هستم. عاشق اشکال مختلف این ژن که بر صفات اس پ ر م گوسفند موثرند. کارم مهم است. من مهم هستم . و از پایان نامه ام مقالات زیادی می نویسم که اسم استادم را اولش می چپانم .استادم همه ی پول های جایزه را درو میکند و شپش شاد و خندان در حساب بانکیم گل کوچیک میزند .توی مقاله ها بعد از استاد راهنمای اول و دوم و مشاورهایم که چهره شان دقیقا در خاطرم نیست، من چهارمی هستم. امیدوارم کسی که مقاله ام را میخواند حواسش به من چهارمی بیشتر باشد .درس میخوانم . مقاله میخوانم. یاد میدهم. یاد میگیرم. کار میکنم. کار میکنم. کار میکنم.

خانه که میرسم. کلید را پرت میکنم روی مبل. آب را میگذارم جوش بیاید. مقنعه ام را پرت میکنم جایی سمت عکس مرلین مونرو. یادم می آید که دوستش ندارم. که اگر جای سفیدیش روی دیوار نبودش را داد نمیزد آتشش میزدم.من اینجا تنهام. مادرم جایی دیگر تنهاست.و خواهرم دورتر از ما تنهاتر. پدرم نیست. شاید اوهم آن بالا بالا ها تنهاست. فردا ساعت 12 شب بیستو ششمین سال تولدم به پایان میرسد و من احساس پوچی میکنم. احساس خلاء . اصلا برایم مهم نیست که کسی کنارم باشد یا نباشد.حتی شادم که کسی کنارم نیست. میدانم آدم های زیادی هنوز دوستم دارند و به یادم هستند ولی آدمیزاد آن یک چیزی که نمیشود داشته باشد را دوست تر دارد.دلم میخواهد از این کنج افسردگی پر رخوتم کسی تکانم ندهد. دوست دارم ساعت ها آهنگ های زجر آور گذشته را گوش بدم و به صورت سرخم و چشم هام که پر و خالی میشوند توی آینه زل بزنم و فکر کنم جذابم.دوست دارم یادم باشد غمگینم. دوست دارم روی مبل دراز بکشم .زیر این پتوی سبز مچاله شوم و منتظر گری آناتومی بشینم و به هیچ چیز فکر نکنم.

مامان چند وقت پیش پرسید تو فکر میکنی خودتو خوب میشناسی؟ مطمئن گفتم "آره! خودمو خوب میشناسم!" 

الان دلم هوس کرد یه بار دیگه ازم بپرسه و من فقط ساکت بمونم.