بادکنک های مردنی

وقت زیادی ندارم. باید این پایان نامه ی نفرین شده را هر چه زودتر تمام کنم. تنبلی میکنم و کم می نویسم. کم کار می کنم. زندگی ام را از آینه ی بغل توی جاده می بینم . اشیا از آنچه به نظر می رسد به ما نزدیکترند. افکارم به دور از حقیقت است.فکر هام شده مثل بادکنک های رنگی رنگی کودکی که از سان روف ژیان قرمز دایی می دادیم برون. نه بالا می رود نه پایین می آید . زود میترکد. نرسیده به اولین پیچ پردرخت می شود تکه پلاستیکی با لب های آویزان و اعتراف میکند پرواز کردنی نیست تا وقتی از دم من جان می گیرد.من وقت زیاد ندارم باید این پایان نامه تمام شود تا برای زندگی ام بشود که تصمیم بگیرم. من توی دلم خوشحالم که حداقل تا سه ماه دیگر وقت دارم که وقت نداشته باشم. من سرم درد می کند و مغز گوشه ی فکم می کوبد بوم بوم ، و من احساس راحتی می کنم چون فکر می کنم که تا وقتی سرم درد می کند کسی از من انتظار ندارد که برای آینده تصمیم بگیرم. ساعت که از 11 شب میگذرد را دوست دارم چون می شود که بخوابم و توی آن چند ساعت خواب کسی ازمن انتظار ندرد که تصمیم بگیرم چه خواهم کرد. من از خانه میزنم بیرون و راه می روم تند تند. اینقدر تند تا خاطره ها از من عقب بمانند. من آهنگ های بی خاطره زمزمه می کنم تا حتی خاطره ها هم از من نخواهند که فکری به حال آینده شان بکنم. بی رحم شدم با گذشته ام . دست وپایشان را میندم و رولت روسی بازی می کنم. و نمی گویم که تا به ابد گلوله ندارد این ماسماسک. بی رحمی می کنم با سیالیت این روح پر حضور و خالی. 

من وقت ندارم. من باید بروم و غرق بشوم توی نوشتن این پایان نامه ی کوفتی. باید این قدر غرق بشوم که از اعماقش هم نشانی از من کسی نبیند.انگار توی عمق دریاچه ولشت گم شده باشی اصلا. بروم اینقدر مشغول نوشتن باشم تا کسی جرات نکند از اینده و تصمیم و زندگی حرفی با من بزند. باید اینقدر مشغول باشم که آخرش دفتر را ببندم و توی بازدمم هی کنم که " تمام شد".