باغ انگور

یاد ها را می ریزم توی چمدان و می زنم به جاده! گردنه ها را پیچ و تاب می خورم و توی شلوغی های آهنگ و خنده و صدا گم می شوم . پنجره را می کشم پایین و صدای پر غرور باد جای همه ی کاستی های روزگار را توی گوشم پر می کنم . دستم و دراز می کنم از پنجره بیرون و ابرها را توی دستم می چلانم و شبنم قورت میدهم و با گربه های خیابانی چشم سبز این خیابان خاکی لزگی می رقصم. و قر میدهم همراه شو.رت و مایو های فسفری و صورتی ِ رقصان در و دیوار این شهر بخار اندود ِ شلوغ و عجیب .می خندم به جوانکی که می دود تا روی کاپوت ماشینم سواری کند تا ویلایی که نمی خواهم. می لرزم توی شبی که ماه هایش را هم می شود به سیخ کشید و لای دنبه ی گوسفند و پیاز و فلفل دلمه ای گاز های ابدار زد. وسط جاده های تاریک خارپشت های سراسیمه را دور می زنم ومی چپم توی باغ های توت و دوغ هایی اصیلی که بوی خواب و آغل گوسفند میدهند. توی رفلکس شیشه ی توالت های ته باغی رژ صورتی می زنم . شمع روشن می کنم توی کلیسا های دور افتاده و کنار درهای مرموز بسته شان آرزوهای چندین ساله ام را فراموش میکنم.حتی یادم نمی آید حلقه ی اشک توی چشمانم برای چیست. دو لپی دلمه میخورم.با زغال شال هفت رنگم را سوراخ سوراخ می کنم. آب انگور را ریز ریز میخورم. تاپاسی از نیمه شب بام تمام شهر های زیر پایم را گزمیکنم. رحلت به جایی بود با اشانتیون ویژه همرا با نان زیر کبابی اضافه.گور پدر همه ی کم کاری های عالم کائنات!

این دود ِ گس و لاقید بهاری همه ی اکنون من است.

**دریاچه ی ارومیه داشت میمرد. دریاچه ی ارومیه توی بلورهای سرخ نمکش دارد می رود توی کما و تشنه اش می شود شب ها که خواب مرگ میمبند. آب خنک بالای سرش نمی گذرد کسی وقتی صدای کابوس جاده های بی مقصد بیدارش می کند.